Eftir Arndísi Erlingsdóttur frá Galtastöðum í Flóa
Það er gæfa að dreyma um gleði og yl
meðan gustar um frostkalda jörð,
er í skammdegismyrkri og skafrenningsbyl
skefur umhverfis hæðir og börð.
Líta fegurð í vetrarins fannhvítu mjöll
er í frostperlum tindrandi skín,
þá í geislum frá vetrarsól glitrar hún öll
eins og gimsteina bylgjandi lín.
Þegar vindana lægir og veturinn flýr
verða meinlítil óveðraský,
strýkur hagana vinarhönd vorblærinn hlýr
vaknar jörðin og grænkar á ný.
(Ort rétt fyrir 1990).
(Hefur ekki verið sungið opinberlega.)
Engin ummæli:
Skrifa ummæli